Sinds mijn allereerste verre buitenlandse reis (Libanon) op 18-jarige leeftijd ben ik gegrepen door het wonderschone wat deze aardkloot ons te bieden heeft. Gebaseerd op mijn reiservaringen ben ik de mening toegedaan dat ondanks alle aanwezige mondiale problemen van vervuiling, conflicten, armoede, ongelijkheid, corruptie etc. de schoonheid van onze planeet nog alom overheerst. Of het nu gaat om de natuurlijke omgevingen met haar flora's en fauna's, de wereldwonderen, fascinerende hoofdsteden waar elke denkbare activiteit plaatsvindt op slechts enkele vierkante kilometers, lokale bevolkingen met uiteenlopend gebruiken of prachtige historische bezienswaardigheden. Het is ongelofelijk indrukwekkend om al dit moois te mogen en kunnen aanschouwen.
Daarbij realiseer ik mij goed dat de mensheid hard op weg is om een groot gedeelte van dit aanbod te verwoesten. Denk daarbij niet alleen aan vervuiling of verstedelijking maar ook aan de ontbossing (Amazonegebied, Tasmanië), het jachttoerisme op bedreigde diersoorten (Zuid-Afrika, Namibië) of de vernietiging van bestaand erfgoed (Syrië, Mali). Deze menselijke suprematie tot systematische afbrokkeling van moedertje aarde is ronduit dom; maar dit betoog lijkt mij geheel overbodig.
Wij mogen ons gelukkig prijzen dat wij in een tijdsbestek leven waarin we onze planeet intens en uitgebreid kunnen bewonderen. Onze voorouders kwamen vaak niet verder dan de landsgrens maar wij kunnen twee keer klikken op het Internet en vervolgens duizenden kilometers verderop voor een inheems dier, pre-historisch gebouw of een prachtig natuurgeweld staan.
En van die mogelijkheden maak ik volop gebruik. Ik geniet elke keer weer van elk land dat zich met haar eigen landschappelijke-, historische-, culturele- maar ook economische-, infrastructurele- en politieke kenmerken aan mij openbaart. Natuurlijk zijn er vergelijken op continenten. Albanië lijkt erg op Roemenië, Iran op Armenië, Amerika heeft veel weg van Canada, Ecuador lijkt verdomd veel op Peru en Finland doet weinig af aan Zweden. Bijkomstigheid, sinds mijn bezoeken aan deze landen weet ik dat je er ook goed kunt skiën. Jazeker, ook in Iran, Ecuador en Peru...
Keer op keer verlaat ik deze landen met een schat aan ervaringen, contacten en/of indrukwekkende bezichtigingen waardoor het land in mijn geheugen -als uniek en prachtig- staat gegrift ondanks de soms zichtbare aanwezige menselijke destructies. Een ander opmerkelijk gegeven is dat die staten waar de westerse wereld en ik incluis het regime fel bekritiseren (zoals bijvoorbeeld Libië, Iran, Cuba) op mij de meeste indruk hebben achtergelaten. Ik distanstieerde mij hier van de politieke situatie maar ging nieuwsgierig voor de overige kenmerken. In Libië werd ik overrompeld door de schoonheid van Leptis Magna, Iran liet mij haar prachtige juwelen kunstschatten zien en in Cuba was het de lokale bevolking die ik in mijn hart sloot.
Het simpele moraal van dit alles: reizen verrijkt. Het is absoluut de moeite waard om verder te kijken dan alléén de geëigende landen om ons heen. Het verrijkt je kennis, het creëert meer begrip, je wordt er flexibeler van, je leert te improviseren, je ontmoet geweldige en eigenaardige mensen en je ervaart opmerkelijke tradities en/of gebruiken. En naast dit alles houd je er ook nog mooie foto's aan over. Inmiddels heb ik zo'n 75-tal landen mogen en kunnen ervaren. En, dan te weten dat ik nog niet op de helft ben van al dat moois dat deze aardkloot ons biedt...
Frans
